Kierownikiem instytucji jest dyrektor generalny – kierownik naukowy, a w skład administracji Rezerwatu wchodzą również zastępcy dyrektora generalnego ds. pracy naukowej, ochrony dziedzictwa kulturowego, części gospodarczej i zarządzania, główny kustosz, sekretarz naukowy administracji, wiodący radca prawny, starszy inspektor kadr.
Tekst jest w trakcie opracowywania i zostanie opublikowany w najbliższym czasie.
Dział „Muzeum Historii Halicza” otwarto w 1960 roku. Muzeum mieści się w Pałacach Metropolitalnych (zabytek architektury z końca XVIII – początku XIX w.). Wchodzi w skład Narodowego Rezerwatu „Dawny Halicz”. Na pierwszym piętrze Pałaców Metropolitalnych znajduje się ekspozycja dawnego i średniowiecznego Halicza, którą umownie można podzielić na dwa okresy: przedkronikarski i kronikarski. W pierwszych dwóch salach znajdują się eksponaty z epoki kamienia i brązu: kultury ceramiki wstęgowej, trypolskiej, sznurowej, komarowskiej. W ekspozycji przedstawiono dawne kultury słowiańskie: czerniachowską i lipicką oraz artefakty Białych Chorwatów. Wśród eksponatów z epoki książęcej centralne miejsce zajmuje staroruska broń: kolczugi, miecz, włócznie, strzały, topory, kiścień. Halicka szkoła jubilerska reprezentowana jest przez krzyżyki na szyję, krzyże-enkolpiony, pieczęcie, płytki itp. W Haliczu w 1144 r. powstało arcydzieło literatury duchowej – Ewangeliarz Halicki. Wymiary Ewangeliarza: wysokość – 23 cm, szerokość – 16 cm. Materiał: pergamin i atrament. Objętość: 260 arkuszy. Obecnie oryginał Ewangeliarza przechowywany jest w dziale rękopisów Państwowego Muzeum Historycznego w Moskwie. W 2018 r., po pielgrzymce patriarszej do Halickiej Cudownej Ikony Matki Bożej, faksymile Ewangeliarza Halickiego podarował muzeum Zwierzchnik i Ojciec UKGK Błogosławiony Światosław Szewczuk. W 2024 r. w muzeum zrealizowano projekt grantowy z Ukraińskiego Funduszu Kultury „Ubrani w historię. Średniowieczne stroje książęcego Halicza”. W ramach jego realizacji, wspólnie z rekonstruktorami z organizacji pozarządowej „Czarna Halicz”, odtworzono stroje sześciu stanów średniowiecznego Halicza: wojownika, szlachcica, szlachcianki, mnicha-skryby, rzemieślnika-garbarza (zajmującego się obróbką skóry) i chłopki. W ekspozycji muzeum można zobaczyć oryginalne bizantyjskie amfory z XII w., znalezione na terenach książęcego Halicza, co świadczy o związkach handlowych ziem halickich z Cesarstwem Bizantyjskim. Haliccy rzemieślnicy wytwarzali płytki ceramiczne, którymi wykładano ściany i podłogi w świątyniach i pałacach. Płytki zawierały ornament roślinny, zwierzęcy, dość często przedstawiano na nich mityczne stworzenia, w szczególności gryfy. W oddzielnej sali muzeum przechowywane są najlepsze fragmenty architektoniczne z halickich kamiennych świątyń, głównie z soboru Zaśnięcia NMP z XII w. Na niektórych z nich zachowały się ślady fresków.
Na drugim piętrze muzeum znajduje się ekspozycja historii Kościoła w Galicji, gdzie zgromadzono przedmioty z parafii obwodu iwanofrankowskiego, z kolekcji prywatnych. Można tu zobaczyć ikony, Ewangeliarze, inne księgi liturgiczne, księgi z biblioteki metropolity Andrzeja Szeptyckiego. Ważne miejsce w ekspozycji zajmują przedmioty należące do władyków Pawła Wasylika, Mikołaja Simkajły, Sofrona Mądrego, Sofrona Dmyterki, kardynała Lubomyra Huzara. Dumą ekspozycji muzealnej jest metalowa laska Andrzeja Szeptyckiego, której używał, będąc biskupem stanisławowskim. 06 czerwca 2008 r. biskup Sofron Mądry przekazał laskę do ekspozycji Muzeum Historii Halicza.
W uroczysku Kaczków, na południowo-zachodnich obrzeżach grodziska Kryłoskiego, znajduje się kronikarski kurhan – Halicka Mogiła (X w.). Każdy naród ma swoje architektoniczne świętości, które są symbolem heroicznej przeszłości. Taką świętością jest sobór Zaśnięcia NMP z XII w., zbudowany przez najpotężniejszego księcia halickiego Jarosława Włodzimierzowicza „Osmomysła”. Fundamenty kronikarskiego soboru znajdują się na terenie muzeum. W południowo-zachodniej części fundamentów soboru zachowała się kaplica św. Bazylego (XV w.). Na terenie kompleksu muzealnego znajduje się cerkiew Zaśnięcia Najświętszej Bogurodzicy (XVI w.), zbudowana z bloków kronikarskiego soboru Zaśnięcia NMP.W kościele znajduje się obraz Halickiej Cudownej Ikony Matki Bożej, na cześć której odbywają się coroczne Patriarchalne Pielgrzymki. Do muzeum należy również zachowany system fortyfikacji obronnych (wałów) z IX-XII wieku. Na terenie świętej Kryłoskiej Góry, gdzie znajduje się muzeum historii Halicza, znajduje się uzdrawiające źródło – Książęca Studnia.
Zapraszamy więc wszystkich chętnych do odwiedzenia Kryłoskiej Góry, aby poczuć siłę i majestat książęcego Halicza.
Dział „Muzeum Etnografii” jest jednostką strukturalną Narodowego Rezerwatu „Dawny Halicz” i znajduje się w samym sercu historycznej Galicji – na Podkarpaciu. Jest to centrum zachowania i popularyzacji kultury ludowej regionu, gdzie zwiedzający mogą zobaczyć, jak żyli, pracowali i świętowali mieszkańcy Huculszczyzny, Bojkowszczyzny, Opola i Pokucia.
Ekspozycja muzeum odtwarza tradycyjne życie ukraińskiej wsi z końca XIX – początku XX wieku. Zebrano tu unikalne przykłady strojów ludowych, haftów, tkactwa, garncarstwa, kowalstwa, obróbki drewna, a także przedmioty codziennego użytku, które opowiadają o dawnych zwyczajach i obrzędach. Szczególne miejsce zajmują wnętrza chaty z Pokucia, huculskiej grażdy z 1889 roku oraz budynków gospodarczych, odtworzone z wielką dbałością o szczegóły.
Zbiory muzealne liczą setki przedmiotów, z których większość to autentyczne rzeczy przekazane przez mieszkańców wsi Podkarpacia. Każdy eksponat ma swoją historię: krosno, na którym kiedyś wytwarzano płótno i koce, czy postole, w których gospodarz chodził do cerkwi na wielkie święta. To właśnie te rzeczy pozwalają zanurzyć się w atmosferę dawnego wiejskiego życia.
Pracownicy muzeum aktywnie zajmują się badaniami tradycyjnej kultury regionu, prowadzą ekspedycje etnograficzne, zbierają ustne świadectwa starożytnych mieszkańców, organizują wystawy, spotkania tematyczne i wydarzenia edukacyjne dla dzieci i młodzieży. Dużą uwagę poświęca się popularyzacji dziedzictwa poprzez media społecznościowe.
W naszym muzeum każdy zwróci uwagę na coś, co jest mu bliskie. Dzieci, zapewne, jako pierwsze pobiegną do żurawia studziennego na podwórzu pokuckim, do szkoły-diakówki w chacie bojkowskiej. Kobiety z pewnością zwrócą uwagę na dawne naczynia, ubrania i różnorodne barwne hafty. Mężczyźni dokładniej obejrzą kuźnię, która jest w stanie używalności, olejarnię, karczmę. Zdziwią się, widząc drewniany zamek na drzwiach huculskiej grażdy czy bojkowskiej chaty. Historyków sztuki zainteresują starożytne ikony w świątyni.
Dziś Muzeum Etnografii to nie tylko skarbnica starożytności, ale także żywa przestrzeń, gdzie ożywają tradycje. Można tu dotknąć historii, usłyszeć pieśń ludową, zobaczyć mistrza przy pracy i poczuć ducha dawnej ukraińskiej wsi.
Sektor „Muzeum Historii i Kultury Karaimskiej” jest filią Narodowego Rezerwatu „Dawny Halicz”. Przedstawia kult religijny, historię halickich Karaimów, tradycje, życie codzienne. Główne kierunki pracy to identyfikacja, badanie, zachowanie i popularyzacja dziedzictwa kulturowego społeczności karaimskiej Halicza.
Muzeum zostało otwarte 4 listopada 2004 roku w karaimskim domu mieszkalnym z końca XIX – początku XX wieku, należącym do znanej rodziny Abrahamowiczów. Ekspozycja Muzeum prezentowana jest w trzech salach. W pierwszej sali skupiono uwagę na przedmiotach kultu z kienesy: pergaminowym zwoju Tory (XVIII w.), chatasach (XVIII w.), księgach modlitewnych (XVI w.), menorach, parochecie, hechalu, księdze pamiątkowej z kienesy (1926 r.), rękopiśmiennych i drukowanych kalendarzach (koniec XIX w.). Druga sala – historia halickiej społeczności karaimskiej: eksponowane są materiały archiwalne, rodzinne fotografie, przedmioty codziennego użytku. Trzecia sala – życie codzienne, częściowo ilustruje przygotowania do święta Pesach.
Na początku XX wieku w Haliczu mieszkało 167 Karaimów, a dziś – tylko jeden Szymon Martkowicz. W celu całkowitego zachowania dziedzictwa historycznego halickich Karaimów stworzono jedyne na Ukrainie Muzeum Historii i Kultury Karaimskiej. Przeszłość halickich Karaimów rozbrzmiewa w przestrzeni muzealnej słowami historii, kultury, językiem spojrzeń ze starych fotografii i stron siddurów (modlitewników), czasopism, materiałów archiwalnych, dzieł literackich.”””Tutaj pracuje się nad projektami wspierającymi żywą tradycję, aby kontynuować łańcuch wieloaspektowości kultury karaimskiej, jako kultury jednego z rdzennych narodów ukraińskiego Krymu.
Sektor „Zamek Halicki” jest jednostką strukturalną Narodowego Rezerwatu „Dawny Halicz”. Główne funkcje i zadania sektora to:
Sektor współpracuje z innymi jednostkami strukturalnymi Rezerwatu, instytucjami naukowymi, muzeami, rezerwatami, placówkami edukacyjnymi, bibliotekami, organizacjami społecznymi, osobami fizycznymi w sprawach należących do jego kompetencji.
Sektor funduszy – główne funkcje i zadania sektora:
Sektor współpracuje z innymi działami Rezerwatu, instytucjami i placówkami naukowymi, przedsiębiorstwami, warsztatami. Narodowy Rezerwat „Dawny Halicz” tworzy Fundusz Muzealny Ukrainy i przechowuje przedmioty muzealne, które są własnością państwową. Obecnie w kolekcjach zgromadzono ponad 15 tys. jednostek funduszu głównego i ponad 37 tys. funduszu naukowo-pomocniczego. Z tego w przestrzeniach ekspozycyjnych Rezerwatu eksponowanych jest ponad 2 tys. eksponatów.
Dział Ochrony Dziedzictwa Kulturowego to jednostka strukturalna Narodowego Rezerwatu „Dawny Halicz”, której głównym zadaniem jest zachowanie, popularyzacja, ochrona i kontrola stanu zabytków dziedzictwa kulturowego, które wchodzą w skład terytorium Rezerwatu, a także podejmowanie działań o charakterze normatywno-prawnym, naukowym i praktycznym w celu zapobiegania zniszczeniu, uszkodzeniu lub dewastacji tych zabytków.
Główne zadania działu to:
Dział Archeologii i Odtwarzania Krajobrazów Historycznych zajmuje się badaniem materialnej kultury przeszłości. Praca obejmuje: terenowe badania archeologiczne – wykopaliska i rozpoznania, przygotowanie archeologicznego raportu naukowego z wyników badań archeologicznych (opracowanie kameralne materiałów, rysunki, szkice, fotografie, tekst).
Na podstawie wyników prac archeologicznych przeprowadzane jest kartowanie osad i obiektów na terenie Rezerwatu i terenach przyległych, pisanie artykułów naukowych i monografii, udział w konferencjach naukowych.
Na podstawie odkrytych znalezisk następuje odnowienie ekspozycji w Muzeum Historii Halicza i uzupełnienie kolekcji funduszy Rezerwatu.</p?
Dział Naukowo-Edukacyjny jest jednym z wiodących jednostek strukturalnych Narodowego Rezerwatu „Dawny Halicz”. Jego działalność koncentruje się na badaniu, zachowaniu i popularyzacji historyczno-kulturowego dziedzictwa dawnego Halicza.
Dział Naukowo-Edukacyjny jest jednym z wiodących jednostek strukturalnych Narodowego Rezerwatu „Dawny Halicz”. Jego działalność koncentruje się na badaniu, zachowaniu i popularyzacji historyczno-kulturowego dziedzictwa dawnego Halicza.
Szczególną uwagę dział poświęca współpracy z placówkami oświatowymi, instytucjami naukowymi i organizacjami turystycznymi, sprzyjając rozwojowi turystyki poznawczej i kształtowaniu świadomości historycznej młodzieży.
Dział zajmuje się również metodycznym przygotowaniem przewodników, uogólnianiem doświadczeń pracy naukowo-oświatowej, tworzeniem materiałów i publikacji popularnonaukowych.
Działalność działu naukowo-oświatowego ma na celu, aby starożytny Halicz pozostał żywą przestrzenią historii, nauki i kultury, otwartą dla każdego, kto pragnie poznać przeszłość naszego państwa.
W strukturze działu działa Galeria Obrazów Narodowego Rezerwatu „Starożytny Halicz” – ośrodek artystyczny, gdzie odbywają się wystawy artystów, prezentacje, konferencje i wykłady. Galeria zapoznaje zwiedzających z twórczością współczesnych artystów, przechowuje i popularyzuje dziedzictwo artystyczne regionu, tworząc przestrzeń dialogu między historią, kulturą a sztuką współczesną.
Sektor artystyczno-restauratorski – to jednostka badawczo-rozwojowa Rezerwatu. Pracownicy sektora wykonują renowację eksponatów muzealnych i przedmiotów, które są przechowywane w zbiorach oraz eksponowane w muzeach i Galerii Obrazów Rezerwatu.
Do głównych zadań sektora należą:
Sektor informacyjno-wydawniczy to jednostka strukturalna Rezerwatu, która zajmuje się przygotowaniem, tworzeniem, projektowaniem i rozpowszechnianiem materiałów informacyjnych i drukowanych. Główne funkcje sektora informacyjno-wydawniczego:
Działalność informacyjna:
Działalność wydawnicza:
Sektor finansowo-ekonomiczny został utworzony jako samodzielna jednostka strukturalna Narodowego Rezerwatu „Starożytny Halicz”. Głównym celem pracy Sektora jest opracowywanie planów i prognoz działalności finansowo-gospodarczej NZ „Starożytny Halicz”, etatów, dokumentacji kosztorysowej, analizy i poszukiwania sposobów zwiększenia efektywności wykorzystania zasobów, doskonalenia organizacji wynagrodzeń, zapewnienia prowadzenia rachunkowości.
Sektor inżynieryjno-techniczny to – jednostka strukturalna Narodowego Rezerwatu „Starożytny Halicz”, która zajmuje się technicznym zabezpieczeniem, eksploatacją, obsługą i rozwojem bazy materialno-technicznej. Główne kierunki pracy sektora inżynieryjno-technicznego:
Dział gospodarczy – jest jednostką strukturalną Rezerwatu. Główne zadania i funkcje działu – prowadzenie prac związanych z obsługą gospodarczą Rezerwatu oraz zapewnienie zachowania inwentarza gospodarczego, jego odnawiania i uzupełniania, a także utrzymywanie czystości w pomieszczeniach i na przyległym terenie.
